تاریخ نشان می دهد که ما تمایل ذاتی به ساختن امپراتوری ها، امپراتوری های باشکوه، قدرتمند و بزرگتر داریم. یک امپراتوری برای زندگی انسان مهم است. همیشه حداقل یک امپراتوری در هر زمان در جهان وجود داشته است، یک رهبر جهانی و یک رهبر مترقی. پیشرفت مایه حیات یک امپراتوری است. یک تصور غلط رایج وجود دارد که ما این امپراتوری ها را برای قدرت و تسلط می سازیم، اما حقیقت دور از آن است. هدف واقعی ما شکوه امپراتوری نیست، بلکه پیشبرد پیشرفت بشر است. هر امپراتوری در حال ظهور، باتوم را از دشمن پیر خود می گیرد و با آن مسئولیت پیشبرد دانش ما را بر عهده می گیرد و پیشرفت بشر را به سطح جدیدی می برد.
پیش نیازهای خاصی وجود دارد که یک امپراتوری برای جذب و دعوت به پیشرفت باید انجام دهد. این پیش نیازها شامل حفاظت و آزادی برای شهروندان و بنگاه ها و همچنین ارتقای خلاقیت و ابتکار است. وسواس ما در ایجاد امپراتوری ها به درون ما، منیت ما مربوط می شود. یک امپراتوری نشان دهنده تلاش انسان برای کمال است، هدف غریزی ما برای رسیدن به قله. نقص ما بسیار آشکار است. ما از کامل بودن فاصله داریم. بنابراین ما همیشه مشغول تلاش برای غلبه بر کمبودها و بهبود خود هستیم. فکر نمی کنم نیازی به بیان کمبودهای ما باشد، زیرا هر فردی منحصر به فرد و متفاوت است. اما، همه ما یک چیز مشترک داریم و آن آرزوی ما برای احیای خودمان است، آرزوی ما برای خودشکوفایی. من در زیر سلسله مراتب نیازهای مزلو را منتشر می کنم. این به نشان دادن منطق استدلال من کمک خواهد کرد.
ما ذاتاً طوری برنامه ریزی شده ایم که خودمان را به سمت رشد و خودشکوفایی برانگیزیم. ما به خاطر خودشکوفایی به خود انگیزه می دهیم تا بر کمبودهای خود غلبه کنیم. این خودشکوفایی است که ما به دنبال آن هستیم و آرزوی رسیدن به آن را داریم. اما به دست آوردن و حفظ خودشکوفایی آسان نیست، مانند شنا کردن در بالادست رودخانهای است که جریان دارد. فشارهایی علیه ما وجود دارد (رویدادهای زندگی) که کار دستیابی به خودشکوفایی را تقریباً غیرممکن می کند. در بیشتر موارد، زمانی که به بزرگسالی می رسیم، خود زندگی به قدری مورد ضرب و شتم قرار گرفته ایم که چاره ای جز تلاش برای احیای خود کتک خورده خود نداریم. اگرچه، برخی ممکن است استدلال کنند که مارپیچ رو به پایین ما بلافاصله پس از تولد شروع می شود.
نقطه ضعف ما این است که مغز و ذهن ما در بدو تولد توسعه نیافته و بیتجربه است، بنابراین، برای رشد ذهن خود، در زندگی آزمایشها و مصیبتها را پشت سر میگذاریم. ذهن ما برای پیشرفت و رشد نیاز به تجربه دارد. رشد و بهبود برای زندگی حیاتی است – به اندازه خود زندگی. رشد یک نیاز زیستی و روانی است. در اینجا منظور من رشد جسمانی نیست، بلکه رشد درونی وجود است. من به میل درونی ما برای تبدیل شدن به موجوداتی کاملاً کاربردی اشاره می کنم. جایی که فرد احساس راحتی بیشتری نسبت به خود، رضایت و رضایت بیشتری داشته باشد.
موجودات خاصی در زندگی وجود دارند که نقش عمده ای در رشد و توانایی ما برای رسیدن به خودشکوفایی دارند. قدرت تأثیرگذاری بالقوه این نهادها یا ویژگی ها، چه از نظر منفی و چه مثبت، بسیار زیاد است. به وفور، این موجودات یا ویژگی ها منجر به خودشکوفایی می شوند، اما محرومیت طولانی مدت از این موجودات یا ویژگی ها باعث ایجاد بیماری می شود. من هیچ داده ای به عنوان مدرکی برای بیان جمله بالا ندارم، زیرا هنوز در حال تحقیق هستم، اما می دانم که درست است. من قصد دارم اطلاعات را در تاریخ بعدی منتشر کنم.
صرف نظر از این، این موجودات در یک حد، پتانسیل ایجاد خودشکوفایی را دارند – موجودی کاملاً کاربردی. و از سوی دیگر، به دلیل محرومیت یا کمبود، خطرات بیماری روان تنی را به همراه دارد. آبراهام مزلو در کتاب خود به سوی روانشناسی وجود، ویرایش سوم (WILEY AND SONS, INC., 1999, UK) نیز بر اهمیت این ویژگی ها تأکید می کند و نشان می دهد که:
ما یک عمر تلاش می کنیم تا بر کمبودهای خود غلبه کنیم و خود را احیا کنیم. ما آرزوی جوان شدن و بازسازی کامل را داریم. این جایزه نهایی است، آن هدف نهایی است…. تنها در این صورت است که ما خودشکوفایی می کنیم. تنها در این صورت است که پیشرفت می کنیم و آن پیشرفت را با همنوعان خود به اشتراک می گذاریم.
به نظر من، یک امپراتوری در مواقعی تنها چراغ راه روشنایی است، زمانی که تاریکی در همه جای دیگر غالب است. پیشرفت، اختراع و نوآوری ناگزیر با یک امپراتوری می آید و با یک امپراتوری ظهور می کند. یک امپراتوری نشان دهنده میل درونی ما به خود ایده آل است. هر آنچه را که می خواهیم در درون خود به دست آوریم، در دنیای بیرون نیز آرزوی دستیابی به آن را داریم. یک امپراتوری چیزی نیست جز تصویری آینه ای از تلاش برای خودشکوفایی در دنیای بیرون. امپراتوری تلاش جمعی ما برای خودشکوفایی دنیای بیرون است.
